Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wołominie

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:

5.  B. M. (1) został skazany prawomocnymi wyrokami:

6.  Sądu Rejonowego dla W. W.w W. z dnia 29 września 2014r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: IV K 474/14, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., popełniony w dniu 20 maja 2014r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3, oddano w tym czasie skazanego pod dozór kuratora sądowego, na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego karę 100 stawek dziennych grzywny, wysokość jednej stawki przyjmując na kwotę 10 zł, wyrok ten uprawomocnił się w dniu 07.10.2014r., postanowieniem z dnia 20 grudnia 2017r. wydanym przez Sąd Rejonowy w W. w sprawie II Ko 2937/17 zarządzono wykonanie ww. kary pozbawienia wolności wobec skazanego, postanowienie to uprawomocniło się w dniu 18 stycznia 2018r., kara grzywny została wykonana w całości;

7.  Sądu Rejonowego w W. z dnia 9 listopada 2015r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: II K 494/15, za czyn z art. 288 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 maja 2015r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 4, wyrok ten uprawomocnił się w dniu 20 listopada 2015r.;

8.  Sądu Rejonowego w W.z dnia 22 kwietnia 2016r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: II K 886/14, za czyn z art. 280 § 1 k.k., popełniony w dniu 12 grudnia 2013r. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 5, oddano w tym czasie skazanego pod dozór kuratora sądowego, na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono wobec skazanego karę 90 stawek dziennych grzywny, wysokość jednej stawki przyjmując na kwotę 10 zł, na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 grudnia 2013r. do dnia 13 grudnia 2013r., wyrok ten uprawomocnił się w dniu 30.04.2016r., postanowieniem z dnia 20 grudnia 2017r. wydanym przez Sąd Rejonowy w W. w sprawie II Ko 2938/17 zarządzono wykonanie ww. kary pozbawienia wolności wobec skazanego, postanowienie to uprawomocniło się w dniu 18 stycznia 2018r., kara grzywny została wykonana w całości;

9.  Sądu Rejonowego w W. z dnia 28 października 2016r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 632/14, za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełniony w nieustalonym dniu nie później niż 29 września 2014r., na karę 70 stawek dziennych grzywny, wysokość jednej stawki przyjmując na kwotę 10 zł, na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 września 2014 roku od godz. 18:10 do dnia 30 września 2014r. do godz. 15:45, postanowieniem z dnia 27 stycznia 2017 roku zamieniono skazanemu kare grzywny na 7 miesięcy prac społecznie użytecznych, kara grzywny nie została wykonana.

Zarządzeniem z dnia 28 marca 2018 roku wszczęto wobec skazanego B. M. (1) postępowanie karne w przedmiocie wydania wyroku łącznego.

Zachowanie B. M. (1) w warunkach izolacji penitencjarnej jest co do zasady właściwe. Co prawda skazany nie był karany dyscyplinarnie, jednakże nie był też nagrodzony regulaminowo. Kilkukrotnie udzielono mu ulgi. Skazany nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej, w grupie współosadzonych funkcjonuje zgodnie, zaś w stosunku do przełożonych zachowuje się regulaminowo. Ponadto w Areszcie Śledczym W. B. w W. nie jest zatrudniony, wniosku o pracę nie składał. Skazany nie uczestniczy w systemie przepustkowym, a w warunkach izolacyjnych odwiedzany przez najbliższą rodzinę. B. M. (1) prezentuje krytyczny stosunek do zarzucanych czynów.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: wyroków oraz postanowień orzeczonych w powołanych wyżej sprawach, opinii z AŚ W. B. (k. 10-11 i 35-36), danych o karalności (k. 18, 42.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie, tj. przed oceną, jakie w niniejszej sprawie powinno zapaść rozstrzygnięcie, sąd musiał ustalić, czy w sprawie tej mają zastosowanie przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w ich obecnym brzmieniu, czy też należy się odwołać do treści tych przepisów obowiązujących przed dniem 1 lipca 2015 r.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym ustawą z 20 lutego 2015 r. nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie tejże ustawy.

Jako że wyroki orzeczone w sprawach Sądu Rejonowego w W. o sygn. akt: II K 494/15, II K 886/14 i VK 632/14 zostały wydane po dniu wejścia w życie ww. ustawy z dnia 20 lutego 2015 r., sąd doszedł do przekonania, że rozpoznając niniejszą sprawę należało – w myśl art. 4 § 1 k.k. – zastosować ustawę karną względniejszą dla skazanego ( vide m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2016 r. orzeczonego w sprawie o sygn akt: II AKa 85/16). Dlatego też rozważyć należało, jak – w stosunku do aktualnej sytuacji skazanego – kształtowałaby się jego sytuacja przy zastosowaniu przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., a jak przy zastosowaniu przepisów ww. rozdziału Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym aktualnie.

Rozważając kwestię wydania w niniejszej sprawie wyroku łącznego na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania zauważyć należy, że w myśl art. 85 § 1 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, przy czym – w myśl § 2 ww. przepisu – podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 tego artykułu. Nadto, zgodnie z art. 89 § 1 k.k. w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia każdego z tych przestępstw nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające do osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Z kolei § 1b cytowanego wyżej przepisu stanowi, że sąd orzeka karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przyjmując, że miesiąc kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania równa się 15 dniom kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

W realiach przedmiotowej sprawy wykonane zostały jedynie grzywny orzeczone wyrokami: Sądu Rejonowego dla W. W.w W.o sygn.. akt IV K 474/14 oraz Sądu Rejonowego w W. o sygn. akt II K 886/14. Pozostałe kary podlegają wykonaniu. Co więcej zważywszy, że B. M. (1) w dacie popełnienia czynu, za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w W. w sprawie II K 494/15 na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania był już skazany na karę pozbawienia wolności (wyrok Sądu Rejonowego dla W. W.sygn. akt IV K 474/14) niemożliwym jest orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Jednocześnie sąd, wymierzając karę łączną, zobligowany byłby karę tę uwzględnić przyjmując, że równa się ona 3 miesiącom pozbawienia wolności. Tym samym zmieniłaby się górna granica wymiaru kary łącznej, zaś wykonane kary grzywny nie podlegałyby połączeniu.

Z kolei orzekając wyrok łączny przy zastosowaniu przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. istnieje możliwość połączenia wykonanych kar grzywny, a nadto kara pozbawienia wolności wymierzona skazanemu wyrokiem Sądu Rejonowego w W. w sprawie II K 494/15 nie podlega łączeniu. Dlatego też nie mogło być wątpliwości, że w realiach niniejszej sprawy należało zastosować przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.

Zgodnie z przepisem art. 569 § 1 k.p.k. wyrok łączny wydaje się wówczas, gdy zachodzą warunki określone w art. 85 k.k. do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów. Wymóg ten z kolei jest spełniony, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. Podkreślić przy tym należy, że zawarty w art. 85 k.k. zwrot: „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa ( vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2005 r., I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13).

W realiach przedmiotowej sprawy pierwszym chronologicznie wyrokiem jest wyrok wydany przez Sąd Rejonowy dla W. W.w W. w dniu 29 września 2014roku, w sprawie IV K 474/14. Kolejne czyny skazany popełnił w dniu 12 grudnia 2013 roku (wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 22 kwietnia 2016 r. w sprawie II K 886/14) i w nieustalonym dniu nie później niż 29 września 2014 r. (wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 28 października 2016 r. w sprawie V K 632/14). Kolejny czyn objęty wyrokiem Sadu Rejonowego w W. z dnia 9 listopada 2015 r. w sprawie II K 494/14 został popełniony już po dacie wyroku wydanego w sprawie IV K 474/14, tj. po dniu 29 września 2014 roku. Stąd też kara orzeczona tym wyrokiem nie podlega łączeniu. Pozostałe kary wymierzone opisanymi wyżej wyrokami, jako że sąd to kary tego samego rodzaju – kary pozbawienia wolności i grzywny – będą podlegały łączeniu.

W myśl przepisu art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności. Wymierzając karę grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3 k.k., wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio.

W sprawie o sygn. akt: IV K 474/14 toczącej się przed Sądem dla W. W.w W. wymierzone zostały skazanemu jednostkowe kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (początkowo z warunkowym zawieszeniem wykonania, jednak kara ta została zarządzona do wykonania) oraz kara 100 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda stawka, w sprawie o sygn. akt: II K 886/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w W. – kara 2 lat pozbawienia wolności (początkowo z warunkowym zawieszeniem wykonania, jednak kara ta została zarządzona do wykonania) oraz kara 90 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda stawka, zaś w sprawie o sygn. akt: V K 632/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w W. – kara 70 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda stawka. Zatem, mając na względzie uwagi podniesione w poprzednim akapicie, przy stosowaniu przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., sąd w niniejszej sprawie mógł wymierzyć skazanemu karę łączną pozbawienia wolności w granicach od 1 roku i 6 miesięcy do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś kare grzywny w granicach od 100 stawek dziennych do 260 stawek dziennych.

Zdaniem sądu orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, a tym bardziej poprzez zastosowanie zasady absorpcji. Wymiar kary łącznej zależy bowiem od stopnia związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma także wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie przez skazanego wielu przestępstw jest niewątpliwie istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 20 września 2001 r., II AKa 154/01).

Pomiędzy czynami popełnionymi przez B. M. (1), za które ww. skazany został w sprawach o sygn. akt: IV K 474/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla W. W.w W., II K 886/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w W. oraz V K 632/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w W., poza związkiem czasowym i okolicznością, że wszystkie te czyny co do zasady stanowią występki przeciwko mieniu, brak jest innego związku. Ponadto w stosunku do skazanego zachodzi niewątpliwie negatywna prognoza kryminologiczno-społeczna wynikającą z faktu jego wielokrotnej karalności. Okoliczności te, w przekonaniu sądu, przemawiałaby za orzeczeniem wobec skazanego kary łącznej przy zastosowaniu zasady asperacji bardziej zbliżonej do kumulacji kar niż ich absorpcji. Z kolei za orzeczeniem kary łącznej zbliżonej do absorpcji kar przemawiałby zasadniczo pozytywna opinia o skazanym z zakładu penitencjarnego, w którym odbywa on karę pozbawienia wolności. Zastosowanie przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec B. M. (2) zasady absorpcji, czy też zasady asperacji w postaci bardzo zbliżonej do absorpcji, byłoby dla niego jedynie nagrodą, a także sprzeciwiałoby się wymogom prewencji ogólnej. W tym miejscu zauważyć należy, że priorytetową zasadą kary łącznej powinna być zasada asperacji, zaś kara łączna, orzeczona na zasadzie absorpcji lub kumulacji – wyjątkiem. Żaden automatyzm w wymiarze kary nie może zasługiwać na aprobatę, gdyż zasada kumulacji byłaby formą odpłaty, zaś zasada absorpcji – formą nagrody ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2005 r., II AKa 06/2005). Mając na względzie powyższe rozważania sąd wymierzył B. M. (1) karę łączną 3 lat pozbawienia wolności oraz karę 190 stawek dziennych grzywny. Mając na uwadze, że skazany obecnie przebywa w warunkach izolacyjnych, wysokość stawki dziennej przyjęto na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu sąd zaliczył okres obywania kary w sprawie II K 886/14. Z kolei na poczet grzywny zaliczono skazanemu dotychczas wykonane kary grzywny i łączną kare grzywny uznano za wykonaną w całości.

Uwzględniając aktualną sytuację materialną i osobistą skazanego sąd zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Orzekając w tym zakresie sąd miał na uwadze treść przepisu art. 624 § 1 k.p.k.

W tym stanie rzeczy należało orzec, jak powyżej.